Ze werkten gedwongen in de prostitutie, ook in hotels en vakantieparken. Bonnie (liever geen achternaam) en Danushika Friederichs werden uitgebuit door mensenhandelaren. ,,In mijn ogen hadden alleen de schoonmakers iets kunnen vermoeden.”

Door: Hein Eikenaar

Tilburg

Ze weet het nog goed. Danushika Friederichs (31) liep – ze was begin 20 – met een oudere man het hotel binnen. ,,Het was een klein hotel. Er stond een medewerkster achter de balie en eentje in de keuken, ze zagen ons. Ik had mijn werkkleding aan en die man was echt veel ouder.” ,,We gingen naar boven. Toen ik na afloop alleen beneden kwam keken de medewerkers elkaar alleen een beetje schaapachtig aan. Op dat moment stond ik open voor hulp, zat op een breekpunt. Hadden ze maar gevraagd: ‘heb je hulp nodig?’ Dan had ik er alles uitgegooid.” Altijd op de begane grond Voor haar was gedwongen werken in een hotel eenmalig, maar haar verhaal staat niet op zichzelf. Jaarlijks zijn er in Nederland naar schatting 3000 slachtoffers van seksuele uitbuiting, waaronder 1300 minderjarigen. Onder hen was ook ooit Bonnie, nu 43 jaar. Zij moest vaak werken vanuit hotels in Brabant en Gelderland. ,,Er werd altijd gevraagd naar een kamer op de begane grond, met een deur aan de buitenzijde. De klanten wisten waar ze moesten zijn, daar waar iemand buiten bij de deur stond. Niemand had in de gaten dat het af en aan liep. Alleen de schoonmakers hadden iets kunnen vermoeden. Die kwam je altijd tegen op weg naar de kamer en ik hoopte soms dat ze iets hoorden, maar helaas.” In die tijd ‘reisde’ ze van hotel naar hotel. Haar ronselaar pikte haar thuis op en bracht haar naar de adressen. Ook naar vakantieparken waar vaak meerdere vrouwen tegelijkertijd in een huisje moesten werken, zegt ze. ,,Het werd slim gespeeld. De parken waar een auto bij het huisje mocht staan, werden geboekt. De uitbuiter haalde de klanten op met zijn auto en reed naar het huisje toe. Dat viel niet op, niemand zag er zo iets van. Al denk ik dat de schoonmakers wel dingen hadden kunnen zien. Hoe vol de prullenbak was, de hoeveelheid afwas. Dat klopte niet, het kon nooit van twee mensen zijn geweest.”

Vaste klanten

Ontsnappen aan de situatie? ,,Je werd gewaarschuwd om niet te gaan gillen. Natuurlijk denk je wel eens: ik steek een briefje in mijn zak om aan iemand te geven. Maar de uitbuiters zijn nooit alleen en houden je steeds in de gaten.” Ze omschrijft ‘het wereldje’ als een netwerk met veel eigen vaste klanten. ,,Dat maakt het onzichtbaar.” Cijfers over seksuele uitbuiting in Tilburg zijn niet bekend. In samenwerking met het team mensenhandel van de politie voert de gemeente controles uit op illegale prostitutie. Zo wil ze misstanden aanpakken en de leefbaarheid in de wijken waarborgen. Tilburg kent een vooruitstrevend prostitutiebeleid, waarbij thuiswerken onder voorwaarden is toegestaan. Sekswerk in hotels is illegaal. Bij controles in 2021 bleek in elf hotels in Tilburg sprake van illegale prostitutie. Er waren opvallend veel vrouwen uit Roemenië en de Dominicaanse Republiek aan het werk, waarbij niet bekend is of het om uitbuiting ging. Maar het geeft volgens de gemeente wel aan dat hotels (onopgemerkt) worden gebruikt. Binnen de seksbranche ligt deze aanpak gevoelig omdat ook de sekswerkers die dit beroep vrijwillig en legaal uitoefenen hinder ondervinden van de controles. Zij pleiten er al langer voor dat ze gerichter worden uitgevoerd.

Ontsnapt

Bonnie en Danushika lukte het uiteindelijk om uit het wereldje van loverboys en gedwongen prostitutie te ontsnappen en hebben nu ieder een eigen bedrijf. Ze geven als ervaringsdeskundigen trainingen en lezingen. Wat had het hotelpersoneel in hun ogen kunnen doen, toen zij seksueel
werden uitgebuit? Heel goed opletten, stellen beide vrouwen. Op het afen aanrijden van auto’s, extra alert zijn op bezoek aan kamers waarbij gasten niet langs de receptie moeten en identiteitspapieren van gasten controleren. En dan nog, zegt Danushika: ,,Iemand moet wel openstaan voor hulp. Voor mij was dat destijds het geval. Misschien worden negen van de tien slachtoffers boos als je vraagt of ze hulp nodig hebben. Maar misschien stel je die vraag voor die ene vrouw precies op het juiste moment.”

Bonnie Geus – 12-05-2022

Een gedicht dat ik heb voorgedragen op een evenement ter ere van mensenhandel in de Avenue in Breda. 

 

Ik was pas 12

Ik was 12 en liep naar huis, ik kwam van een begrafenis van een vriendin die zelfmoord had gepleegd.
De dag  die ik nooit vergeet met de vraag of ik een lift wilde van hem,
Ik wist dat je ver bij hun uit de buurt moest blijven en zei nee.
Dat was niet het antwoord wat ze wilde horen,
al denk ik als ik ja had gezegd ik het ook van ze had verloren.
Op de hoek van de straat werd ik dagelijks opgewacht,
Dagelijks gebeurde er gedwongen dingen waar een 12 jarige echt niet aan dacht.
Weerstand geven, dingen niet doen, terug slaan, het maakte allemaal niet uit,
Ze waren met meerdere en ouder en werd door hun en hun vrienden misbruikt.
Ik wilde niet met iemand als een psycholoog praten maar wilde door.
In de loop van de jaren overkwamen me nog meer dingen maar dit was wel het begin van alles hoor.

Ik liep dan ook op mijn 20^ste vast, kortsluiting in mijn hoofd als gevolg van….

Angst, stemmen, hallucinaties en dingen die je niet zou willen dromen,
Ja dat is mij overkomen.
Hoe dat eruit zag 6 jaar lang:
Van bank naar bed,
Met koffie en een sigaret.
18 uur per dag van bank naar bed,
Wie heeft mij hierin gezet?
De medicatie heeft mijn leven afgenomen,
Ik ben gewoon lui zeggen ze hoe zou dat nou komen?
Ik wil wel maar kan het niet,
Ik wil niet dat iemand mij zo ziet.
De mensen geven mij een etiket,
Dus als dat toch zo is,
Dan maar weer van bank naar bed.
Ik leef van 8 naar 1,
En van 5 naar 11,
Dan kan ik mijn medicatie innemen en voel ik mij niet mijzelf.
Wat doe ik hier ik ben zo moe,
Ik ga maar weer naar bedje toe.
Daar ga ik weer van bank naar bed,
Maar weer slapen dus
De koffie mag worden uitgezet.

Op latere leeftijd eind 20 omdat ik graag normaal wilde zijn, toch weer in handen van een uitbuiter gekomen. Dit was criminele uitbuiting een berg schulden in de shit en terug bij af.

Even terug naar 12 jaar, uiteindelijk kon ik niet meer en heb ik het thuis verteld, aangifte volgde, maar dat werd ook aan de daders vermeld.

 

Langs ons huis met knuppels zwaaiend en roepen Bonnie kom je buiten spelen………..
Dat is waarom ik een schijt hekel aan dat nummer heb, dat gaat terug naar mijn verleden.

 

Na alles wat mij is overkomen is mijn herstel bij het ontmoeten van een ervaringsdeskundige begonnen.

Ze had oprecht interesse was er en begreep me, zonder er iets voor terug te willen,
Daar heb ik al die jaren bij de hulpverlening om lopen gillen.

 

Luister nu eens naar me, ik wil praten om te dingen te verwerken,
Waarop het antwoord was, neem maar een pilletje meer, vooral rustig blijven alleen dat gaat werken.

 

Ik voelde me alleen, maar nu staat er iemand naast me, iemand die me hoop geeft die wil kijken wat ik nog leuk vind en kan,
Samen de nieuwe Bonnie ontdekken, in kleine stapjes en vallen mocht, ik genoot ervan.

 

De ervaringsdeskundige, die mij hoop gaf en hielp om mijn leven weer te leven.
Ik hoop dat ooit in alle lagen van een organisatie een ervaringsdeskundige een plek heeft gekregen.

 

Een professional met een ervaringsdeskundige dat is een meerwaarde voor iedereen. Trajecten kunnen sneller gaan, het kost uiteindelijk minder geld en het komt de client ten goede.

 

Want als je het zelf hebt ervaren, professioneel kunt inzetten dan kan je iemand ook echt ondersteunen, en horen wat iemand nodig heeft naast de hulp die er al is.

 

Maar nu na alles ben ik Bonnie weer en sta ik hier,

Ik denk ik kansen en mogelijkheden met veel plezier.

 

Als ik zo terug kijk heb ik het “gewone “ verloren. Heb er het besef van en een leven met alle ups en downs voor terug gekregen. Negatieve dingen anders kunnen gaan zien. En nu is het “gewone” verandert in altijd wat nooit saai is.

Nu heb ik mijn verleden een plekje kunnen geven.

Ik sta weer, ik leef weer en ben mijn eigen onderneming begonnen.

 

Ik ben Bonnie, maar heb wel levenslang!

 

Artikel van: www.heldenvanbreda.nl – 29-04-2022

Bonnie Geus kwam als twaalfjarig meisje in aanraking met mensenhandel en misbruik. Toen Bonnie 21 was, belandde ze in een psychische crisis. Ze kreeg onder andere te maken met seksuele en criminele uitbuiting. Met veel vallen en opstaan is ze de Bonnie geworden die ze graag wil zijn. Ze gebruikt haar ervaringen nu om meisjes uit handen van loverboys te houden en sekswerkers te helpen

Wie: Bonnie Geus (42 jaar), getrouwd met John. Samen hebben ze vier katten en een hond. In haar vrije tijd speelt Bonnie saxofoon in een blaaskapel of is ze op een golfbaan te vinden.
Beroep: als zzp’er geeft ze met haar bedrijf ‘Het Belevenishuis’ trainingen, coaching en begeleiding op cliënt-, organisatie en beleidsniveau (zie ook www.hetbelevenishuis.nl).
Vrijwilligerswerk: vrijwilliger bij Rups (een onderdeel van het IMW Breda), bestuurslid en penningmeester bij Vereniging van Ervaringsdeskundigen, trainer bij GGZ Vriendelijke Gemeente en lid klankbordgroep Seksworks. Ook zet Bonnie zich in voor inclusie en het VN-verdrag Handicap.
Uren per week: totaal gemiddeld ongeveer tien uur per week. Voor Rups in Breda is dat sinds 2021 en zo’n drie uur per week.

 

Wat houdt je vrijwilligersbaan precies in?
‘In mijn betaalde werk en mijn vrijwilligerswerk zit veel overlap. Door te putten uit allerlei persoonlijke ervaringen, hoop ik als professional én als vrijwilliger mensen te ondersteunen die in hetzelfde schuitje zijn beland als waar ik in heb gezeten.
Eén van mijn vrijwilligersbanen is bij Rups in Breda. Rups biedt gratis hulp aan sekswerkers en slachtoffers van mensenhandel. Ik ondersteun sekswerkers; meestal gebeurt dat via WhatsApp. Ik stel me voor met naam en foto en vraag hele simpele dingen, bijvoorbeeld of ze in geldnood zitten. Ze reageren omdat ik ervaringsdeskundige ben en op een laagdrempelige manier contact kan maken. Voor een hulpverlener is het vaak veel moeilijker om in contact te komen.

Als het kan helpen we bij allerlei praktische en financiële zaken. Maar we hebben het bijvoorbeeld ook over veilig werken of vragen over uit het vak stappen. Sekswerk is vaak een eenzaam beroep.
Omdat sekswerkers in de coronaperiode geen financiële steun van de overheid kregen, zijn veel sekswerkers toen behoorlijk uitgebuit. Ze moesten noodgedwongen doorwerken, maar onder druk werden nogal eens lagere bedragen door de klanten betaald.
Ook bezoek ik scholen en organiseer ik bijeenkomsten. Allerlei berichten op social media houden we in de gaten, ook om te voorkomen dat jongens of meiden in de handen van loverboys terecht komen.

Hoe ben je erin gerold?
Dat is een heel lang verhaal. Toen ik twaalf was en op de mavo zat, zei ik een keer ‘nee’ op een lift. Daarna werden deze jongens boos. Zij lieten mij onder dwang allerlei seksuele handelingen uitvoeren, maar ze pakten het slim aan. Brachten me bijvoorbeeld altijd op tijd terug, zodat het niet opviel. Ik durfde thuis niets te zeggen. Misschien mocht ik anders helemaal niks meer, niet weggaan ofzo, en ik dacht ook wel eens dat dit misschien normaal was. Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat ik er iets over aan mijn ouders durfde te vertellen.

Om geld te kunnen verdienen, besloot ik om na mijn mavodiploma schilder te worden. Vier dagen per week werken, een dag naar school. Dat was een periode vol tegenslagen. Voor mijn gevoel paste ik niet meer bij leeftijdgenoten. Ik was nog aan het puberen, had ook een adoptie trauma, want ik ben geadopteerd. Met een fout vriendje, een loverboy, ging ik bovendien samenwonen toen ik achttien was. Toen ik een jaar of 24 was, kreeg ik een relatie met iemand die uit was op criminele en seksuele uitbuiting. Hij dwong me om seks met andere mannen te hebben, wat ook een vorm van mensenhandel is. Ik raakte steeds meer in de schulden omdat hij mij allerlei contracten liet ondertekenen. Op mijn eenentwintigste kreeg ik kortsluiting in mijn hoofd en kwam ik in een psychose terecht. Na een crisistraject van zeven jaar met veel medicatie bij de GGZ, kon ik dankzij hulp van mijn broers zelfstandig gaan wonen; in de schuldsanering, onder curatele, bij de Voedselbank en met veertig euro per week leefgeld.

Om wraak te nemen op alles en iedereen die mij had uitgebuit, ben ik rond de tijd dat ik klaar was bij de GGZ het sekswerk ingegaan. Maar wel met de regels van Bonnie, want nu zou ik de baas zijn. Dat was een heftige tijd, ook omdat ik schijnbaar een zware crimineel op bezoek had gekregen. Als je slachtoffer bent van seksuele uitbuiting, moet je iedere keer een knopje omzetten. Rond mijn 34e ben ik gestopt en heb ik John ontmoet.

In de periode bij de GGZ werd ik afgekeurd en kreeg ik een uitkering. Als ‘tegenprestatie’ deed ik heel veel vrijwilligerswerk, soms wel dertig uur per week. Zo gaf ik allerlei trainingen en ondersteunde ik andere vrijwilligers. Daarom vond ik dat ik eigenlijk net zo goed betaald werk kon gaan doen. Ik vroeg een reïntegratiekeuring aan bij het UWV. ‘Jij kan niet meer werken’, was na vijf minuten hun uitspraak, gebaseerd op informatie die vijftien jaar oud was. Zodoende ben ik voor mezelf begonnen. Want het liefst wil ik onafhankelijk zijn. Daarbij wil ik echt iets met mijn ervaring doen.
Via via heb ik Sanja van Rups ontmoet en heb ik besloten om me te gaan inzetten op het gebied van mensenhandel.

Waarin verschilt het van je ‘gewone’ werk/Welke eigenschappen heb je hiervoor nodig?
Omdat het in mijn werk vooral gaat om het delen van mijn ervaring, zie ik niet echt verschillen. Ik bied ondersteuning aan mensen. Soms door een spiegel voor te houden, maar vooral door een luisterend oor te hebben en begrip te tonen. Het gaat er om dat je er bent als het nodig is.

We willen laten weten dat, hoe diep iemand ook zit, er altijd wel een lichtpuntje is om naar uit te kijken en je ook op andere manieren een mooi en zinvol leven kan hebben. Dan is het fijn dat ik mijn verhaal met al die persoonlijke ellende, maar wel met een happy end, aan anderen kan vertellen. En dat mijn ervaringen bijdragen om anderen hoop en ondersteuning te geven.

Ik hoop ook dat de meerwaarde van ervaringsdeskundigen steeds meer wordt gezien, want ik vind eigenlijk dat de hulp aan sekswerkers in Breda nog veel laagdrempeliger met ervaringsdeskundigen georganiseerd zou moeten worden.

Waarom onbetaald werk?
Het vrijwilligerswerk doe ik naast mijn betaalde werk. Zolang die combinatie mogelijk is en ik ook nog tijd voor John en mijn hobby’s over hou, blijf ik dat wel doen. We hebben katten en een hond, ik speel saxofoon in een blaaskapel en ik golf in een landelijke competitie.
Mijn ervaringen, hoe vervelend die ook zijn, zouden niet onbenut op de plank moeten blijven liggen. Als ik talenten en kracht bij anderen kan oprakelen en zie dat er stapjes in de goede richting worden gezet, geeft me dat veel voldoening. Zien dat iemand weer verder kan bouwen aan zijn leven, daar word ik gelukkig van.

Wat levert het op?
Het meeste vind ik leuk en het geeft me het gevoel op dat ik verschil kan maken. Helaas kom ik soms dingen tegen die me erg raken.
Zo heb ik op dit moment contact met twee jonge meiden die worden uitgebuit. Vreselijk vind ik dat, ook omdat de verhalen die zij vertellen zo herkenbaar voor me zijn. Wat erg vervelend is, is dat zij zo angstig zijn voor de politie. En de consequenties vanuit de daders zo groot is, dat zij de politie niet durven te vertrouwen. Dit is een lang en moeizaam proces voor de meiden. Daar baal ik zo van! Door uit ervaring te praten, te vertellen dat niet per se aangifte gedaan hoeft te worden en dat er nog een heel leven voor hen ligt, hou je het contact en kun je hoop geven.

Welke tips heb je voor anderen?
Ik vraag me vaak af waarom mensen zo op alles mopperen. Als iedereen zich nu eens een paar uurtjes per week zou inzetten voor een ander, dan zouden een hoop dingen veel beter gaan. Meld je aan en zet je ervaring in! Bijvoorbeeld bij het IMW Breda (www.imwbreda.nl/vrijwilligers), maar ik weet dat dit ook bij heel veel andere organisaties kan.’

 

Meer lezen over mijn ervaringen?
Lees hier verder: www.hetbelevenishuis.nl/interview-ervaringswerker