‘Ik hoopte dat de schoonmakers iets hoorden, maar helaas’

Ze werkten gedwongen in de prostitutie, ook in hotels en vakantieparken. Bonnie (liever geen achternaam) en Danushika Friederichs werden uitgebuit door mensenhandelaren. ,,In mijn ogen hadden alleen de schoonmakers iets kunnen vermoeden.”

Door: Hein Eikenaar

Tilburg

Ze weet het nog goed. Danushika Friederichs (31) liep – ze was begin 20 – met een oudere man het hotel binnen. ,,Het was een klein hotel. Er stond een medewerkster achter de balie en eentje in de keuken, ze zagen ons. Ik had mijn werkkleding aan en die man was echt veel ouder.” ,,We gingen naar boven. Toen ik na afloop alleen beneden kwam keken de medewerkers elkaar alleen een beetje schaapachtig aan. Op dat moment stond ik open voor hulp, zat op een breekpunt. Hadden ze maar gevraagd: ‘heb je hulp nodig?’ Dan had ik er alles uitgegooid.” Altijd op de begane grond Voor haar was gedwongen werken in een hotel eenmalig, maar haar verhaal staat niet op zichzelf. Jaarlijks zijn er in Nederland naar schatting 3000 slachtoffers van seksuele uitbuiting, waaronder 1300 minderjarigen. Onder hen was ook ooit Bonnie, nu 43 jaar. Zij moest vaak werken vanuit hotels in Brabant en Gelderland. ,,Er werd altijd gevraagd naar een kamer op de begane grond, met een deur aan de buitenzijde. De klanten wisten waar ze moesten zijn, daar waar iemand buiten bij de deur stond. Niemand had in de gaten dat het af en aan liep. Alleen de schoonmakers hadden iets kunnen vermoeden. Die kwam je altijd tegen op weg naar de kamer en ik hoopte soms dat ze iets hoorden, maar helaas.” In die tijd ‘reisde’ ze van hotel naar hotel. Haar ronselaar pikte haar thuis op en bracht haar naar de adressen. Ook naar vakantieparken waar vaak meerdere vrouwen tegelijkertijd in een huisje moesten werken, zegt ze. ,,Het werd slim gespeeld. De parken waar een auto bij het huisje mocht staan, werden geboekt. De uitbuiter haalde de klanten op met zijn auto en reed naar het huisje toe. Dat viel niet op, niemand zag er zo iets van. Al denk ik dat de schoonmakers wel dingen hadden kunnen zien. Hoe vol de prullenbak was, de hoeveelheid afwas. Dat klopte niet, het kon nooit van twee mensen zijn geweest.”

Vaste klanten

Ontsnappen aan de situatie? ,,Je werd gewaarschuwd om niet te gaan gillen. Natuurlijk denk je wel eens: ik steek een briefje in mijn zak om aan iemand te geven. Maar de uitbuiters zijn nooit alleen en houden je steeds in de gaten.” Ze omschrijft ‘het wereldje’ als een netwerk met veel eigen vaste klanten. ,,Dat maakt het onzichtbaar.” Cijfers over seksuele uitbuiting in Tilburg zijn niet bekend. In samenwerking met het team mensenhandel van de politie voert de gemeente controles uit op illegale prostitutie. Zo wil ze misstanden aanpakken en de leefbaarheid in de wijken waarborgen. Tilburg kent een vooruitstrevend prostitutiebeleid, waarbij thuiswerken onder voorwaarden is toegestaan. Sekswerk in hotels is illegaal. Bij controles in 2021 bleek in elf hotels in Tilburg sprake van illegale prostitutie. Er waren opvallend veel vrouwen uit Roemenië en de Dominicaanse Republiek aan het werk, waarbij niet bekend is of het om uitbuiting ging. Maar het geeft volgens de gemeente wel aan dat hotels (onopgemerkt) worden gebruikt. Binnen de seksbranche ligt deze aanpak gevoelig omdat ook de sekswerkers die dit beroep vrijwillig en legaal uitoefenen hinder ondervinden van de controles. Zij pleiten er al langer voor dat ze gerichter worden uitgevoerd.

Ontsnapt

Bonnie en Danushika lukte het uiteindelijk om uit het wereldje van loverboys en gedwongen prostitutie te ontsnappen en hebben nu ieder een eigen bedrijf. Ze geven als ervaringsdeskundigen trainingen en lezingen. Wat had het hotelpersoneel in hun ogen kunnen doen, toen zij seksueel
werden uitgebuit? Heel goed opletten, stellen beide vrouwen. Op het afen aanrijden van auto’s, extra alert zijn op bezoek aan kamers waarbij gasten niet langs de receptie moeten en identiteitspapieren van gasten controleren. En dan nog, zegt Danushika: ,,Iemand moet wel openstaan voor hulp. Voor mij was dat destijds het geval. Misschien worden negen van de tien slachtoffers boos als je vraagt of ze hulp nodig hebben. Maar misschien stel je die vraag voor die ene vrouw precies op het juiste moment.”

Uitzending – Mensenhandel

Mensenhandel gedicht

Gedicht Mensenhandel in de Avenue

Bonnie Geus – 12-05-2022

Mensenhandel gedicht

Een gedicht dat ik heb voorgedragen op een evenement ter ere van mensenhandel in de Avenue in Breda. 

 

Ik was pas 12

Ik was 12 en liep naar huis, ik kwam van een begrafenis van een vriendin die zelfmoord had gepleegd.
De dag  die ik nooit vergeet met de vraag of ik een lift wilde van hem,
Ik wist dat je ver bij hun uit de buurt moest blijven en zei nee.
Dat was niet het antwoord wat ze wilde horen,
al denk ik als ik ja had gezegd ik het ook van ze had verloren.
Op de hoek van de straat werd ik dagelijks opgewacht,
Dagelijks gebeurde er gedwongen dingen waar een 12 jarige echt niet aan dacht.
Weerstand geven, dingen niet doen, terug slaan, het maakte allemaal niet uit,
Ze waren met meerdere en ouder en werd door hun en hun vrienden misbruikt.
Ik wilde niet met iemand als een psycholoog praten maar wilde door.
In de loop van de jaren overkwamen me nog meer dingen maar dit was wel het begin van alles hoor.

Ik liep dan ook op mijn 20ste vast, kortsluiting in mijn hoofd als gevolg van….

Angst, stemmen, hallucinaties en dingen die je niet zou willen dromen,
Ja dat is mij overkomen.
Hoe dat eruit zag 6 jaar lang:
Van bank naar bed,
Met koffie en een sigaret.
18 uur per dag van bank naar bed,
Wie heeft mij hierin gezet?
De medicatie heeft mijn leven afgenomen,
Ik ben gewoon lui zeggen ze hoe zou dat nou komen?
Ik wil wel maar kan het niet,
Ik wil niet dat iemand mij zo ziet.
De mensen geven mij een etiket,
Dus als dat toch zo is,
Dan maar weer van bank naar bed.
Ik leef van 8 naar 1,
En van 5 naar 11,
Dan kan ik mijn medicatie innemen en voel ik mij niet mijzelf.
Wat doe ik hier ik ben zo moe,
Ik ga maar weer naar bedje toe.
Daar ga ik weer van bank naar bed,
Maar weer slapen dus
De koffie mag worden uitgezet.

Op latere leeftijd eind 20 omdat ik graag normaal wilde zijn, toch weer in handen van een uitbuiter gekomen. Dit was criminele uitbuiting een berg schulden in de shit en terug bij af.

Even terug naar 12 jaar, uiteindelijk kon ik niet meer en heb ik het thuis verteld, aangifte volgde, maar dat werd ook aan de daders vermeld.

 

Langs ons huis met knuppels zwaaiend en roepen Bonnie kom je buiten spelen………..
Dat is waarom ik een schijt hekel aan dat nummer heb, dat gaat terug naar mijn verleden.

 

Na alles wat mij is overkomen is mijn herstel bij het ontmoeten van een ervaringsdeskundige begonnen.

Ze had oprecht interesse was er en begreep me, zonder er iets voor terug te willen,
Daar heb ik al die jaren bij de hulpverlening om lopen gillen.

 

Luister nu eens naar me, ik wil praten om te dingen te verwerken,
Waarop het antwoord was, neem maar een pilletje meer, vooral rustig blijven alleen dat gaat werken.

 

Ik voelde me alleen, maar nu staat er iemand naast me, iemand die me hoop geeft die wil kijken wat ik nog leuk vind en kan,
Samen de nieuwe Bonnie ontdekken, in kleine stapjes en vallen mocht, ik genoot ervan.

 

De ervaringsdeskundige, die mij hoop gaf en hielp om mijn leven weer te leven.
Ik hoop dat ooit in alle lagen van een organisatie een ervaringsdeskundige een plek heeft gekregen.

 

Een professional met een ervaringsdeskundige dat is een meerwaarde voor iedereen. Trajecten kunnen sneller gaan, het kost uiteindelijk minder geld en het komt de client ten goede.

 

Want als je het zelf hebt ervaren, professioneel kunt inzetten dan kan je iemand ook echt ondersteunen, en horen wat iemand nodig heeft naast de hulp die er al is.

 

Maar nu na alles ben ik Bonnie weer en sta ik hier,

Ik denk ik kansen en mogelijkheden met veel plezier.

 

Als ik zo terug kijk heb ik het “gewone “ verloren. Heb er het besef van en een leven met alle ups en downs voor terug gekregen. Negatieve dingen anders kunnen gaan zien. En nu is het “gewone” verandert in altijd wat nooit saai is.

Nu heb ik mijn verleden een plekje kunnen geven.

Ik sta weer, ik leef weer en ben mijn eigen onderneming begonnen.

 

Ik ben Bonnie, maar heb wel levenslang!

 

Ervaringsdeskundige Bonnie Geus

Van seksuele uitbuiting naar hulp aan anderen bieden als ervaringsdeskundige

Anita van der Helm – 28-04-2022 – Artikel van: www.bredavandaag.nl 

BREDA – In de rubriek Held van de Maand zetten we mensen in de schijnwerpers die zich langdurig onbetaald hebben ingezet. Deze keer is dat ervaringswerker Bonnie Geus (42). Ze werd op haar twaalfde seksueel uitgebuit. Momenteel zet ze deze traumatische ervaringen in als vrijwilligster bij RUPS (Regionaal Uitstapprogramma voor Prostituees), beter bekend onder PMW (Prostitutie Maatschappelijk Werk, onderdeel van IMW Breda). RUPS biedt hulp aan sekswerkers en slachtoffers van mensenhandel. Bonnie kent de gevaren uit eigen ervaring.

Ervaringsdeskundige Bonnie Geus

Foto: Anita van der Helm

Wat ze ook vragen, Bonnie staat klaar voor de slachtoffers van uitbuiting. “Over het algemeen leg ik contact met sekswerkers via social media. Wat hulpverleners soms niet lukt, krijg ik als ervaringsdeskundige wel voor elkaar. Ik app ze met mijn naam en foto en stel simpele vragen als ‘zit je in geldnood’ of ‘heb je vragen over veiligheid.’”

Bonnies meeste tijd als ervaringswerker zit in online veldwerk. “Op die manier weet ik vaak wat er speelt, af en toe loop ik tegen uitbuiting aan. Soms komen die meldingen trouwens binnen via de vrouwenopvang. In elk geval zijn de meiden steeds jonger, twaalf jaar is al lang geen uitzondering meer. Waar een loverboy (of -girl) vroeger drie maanden nodig had, gebeurt dat momenteel binnen 24 uur. Ook in Breda hoor!” Bonnie helpt zonder enige aarzeling.

 

Zelf seksueel uitgebuit

“Ik herken mezelf in die situaties, en ik hoop dat voor anderen te voorkomen. Op mijn twaalfde weigerde ik een lift van mannen die slecht bekend stonden. Ze werden boos op mij. Kort daarop dwongen ze me tot allerlei seksuele handelingen. Ik werd steeds voor het avondeten teruggebracht zodat het thuis niet opviel. Mijn ouders durfde ik niets te vertellen. Soms dacht ik ook wel eens dat het normaal was. Alles bij elkaar duurde het anderhalf jaar. Op mijn 21e knapte er iets in me en kreeg ik last van psychoses. Ik heb zeven jaar bij de GGZ gelopen. Dat ik ben geadopteerd, heeft hier niets mee te maken. Maar het is wel een soort oertrauma, dat ik ook nog eens bij me draag. Op mijn 24e begon ik bovendien te daten met een man die me seksueel uitbuitte. Hij maakte daarbij schulden en hij zadelde mij ermee op. In de GGZ-periode werd ik volledig afgekeurd. De uitkering die ik kreeg, wilde ik ‘terugverdienen’ door heel veel vrijwilligerswerk te doen, twintig tot dertig uur per week. Van cliëntraad tot het geven van voorlichting over de GGZ. Naast onbetaald werk had ik overigens vrijwillig gekozen om de prostitutie in te gaan. Als een soort wraak op mannen, en voor mijn eigen verwerking.”

Ervaringswerker

Nadat ze haar man John ontmoet, stopt Bonnie met dat werk. Het vrijwilligerswerk breidt zich uit naar RUPS. Juist door haar verleden ontdekt Bonnie wat er allemaal ondergronds gebeurt. “Het raakt me diep als ik contact krijg met meiden die jong zijn en nog bij hun uitbuiter zitten. Soms willen of durven ze geen aangifte te doen bij de politie. Dan geef ik ze mijn nummer. Het crisisteam van de GGZ kent de gevaren van vluchten niet persoonlijk. Ik wel. Je hebt maar één kans, mislukt die, word je gestraft door je uitbuiter. Daarom sta ik ze bij. Maar uiteindelijk kunnen die meiden alleen zichzelf helpen door weg te gaan!”

Meer lezen over mijn ervaringen?
Lees hier verder: www.hetbelevenishuis.nl/mensenhandel-helden-van-breda

Ervaringsdeskundige Bonnie Geus

Meiden redden uit handen van mensenhandelaren

Artikel van: www.heldenvanbreda.nl – 29-04-2022

Bonnie Geus kwam als twaalfjarig meisje in aanraking met mensenhandel en misbruik. Toen Bonnie 21 was, belandde ze in een psychische crisis. Ze kreeg onder andere te maken met seksuele en criminele uitbuiting. Met veel vallen en opstaan is ze de Bonnie geworden die ze graag wil zijn. Ze gebruikt haar ervaringen nu om meisjes uit handen van loverboys te houden en sekswerkers te helpen

Ervaringsdeskundige Bonnie Geus

Wie: Bonnie Geus (42 jaar), getrouwd met John. Samen hebben ze vier katten en een hond. In haar vrije tijd speelt Bonnie saxofoon in een blaaskapel of is ze op een golfbaan te vinden.
Beroep: als zzp’er geeft ze met haar bedrijf ‘Het Belevenishuis’ trainingen, coaching en begeleiding op cliënt-, organisatie en beleidsniveau (zie ook www.hetbelevenishuis.nl).
Vrijwilligerswerk: vrijwilliger bij Rups (een onderdeel van het IMW Breda), bestuurslid en penningmeester bij Vereniging van Ervaringsdeskundigen, trainer bij GGZ Vriendelijke Gemeente en lid klankbordgroep Seksworks. Ook zet Bonnie zich in voor inclusie en het VN-verdrag Handicap.
Uren per week: totaal gemiddeld ongeveer tien uur per week. Voor Rups in Breda is dat sinds 2021 en zo’n drie uur per week.

 

Wat houdt je vrijwilligersbaan precies in?
‘In mijn betaalde werk en mijn vrijwilligerswerk zit veel overlap. Door te putten uit allerlei persoonlijke ervaringen, hoop ik als professional én als vrijwilliger mensen te ondersteunen die in hetzelfde schuitje zijn beland als waar ik in heb gezeten.
Eén van mijn vrijwilligersbanen is bij Rups in Breda. Rups biedt gratis hulp aan sekswerkers en slachtoffers van mensenhandel. Ik ondersteun sekswerkers; meestal gebeurt dat via WhatsApp. Ik stel me voor met naam en foto en vraag hele simpele dingen, bijvoorbeeld of ze in geldnood zitten. Ze reageren omdat ik ervaringsdeskundige ben en op een laagdrempelige manier contact kan maken. Voor een hulpverlener is het vaak veel moeilijker om in contact te komen.

Als het kan helpen we bij allerlei praktische en financiële zaken. Maar we hebben het bijvoorbeeld ook over veilig werken of vragen over uit het vak stappen. Sekswerk is vaak een eenzaam beroep.
Omdat sekswerkers in de coronaperiode geen financiële steun van de overheid kregen, zijn veel sekswerkers toen behoorlijk uitgebuit. Ze moesten noodgedwongen doorwerken, maar onder druk werden nogal eens lagere bedragen door de klanten betaald.
Ook bezoek ik scholen en organiseer ik bijeenkomsten. Allerlei berichten op social media houden we in de gaten, ook om te voorkomen dat jongens of meiden in de handen van loverboys terecht komen.

Hoe ben je erin gerold?
Dat is een heel lang verhaal. Toen ik twaalf was en op de mavo zat, zei ik een keer ‘nee’ op een lift. Daarna werden deze jongens boos. Zij lieten mij onder dwang allerlei seksuele handelingen uitvoeren, maar ze pakten het slim aan. Brachten me bijvoorbeeld altijd op tijd terug, zodat het niet opviel. Ik durfde thuis niets te zeggen. Misschien mocht ik anders helemaal niks meer, niet weggaan ofzo, en ik dacht ook wel eens dat dit misschien normaal was. Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat ik er iets over aan mijn ouders durfde te vertellen.

Om geld te kunnen verdienen, besloot ik om na mijn mavodiploma schilder te worden. Vier dagen per week werken, een dag naar school. Dat was een periode vol tegenslagen. Voor mijn gevoel paste ik niet meer bij leeftijdgenoten. Ik was nog aan het puberen, had ook een adoptie trauma, want ik ben geadopteerd. Met een fout vriendje, een loverboy, ging ik bovendien samenwonen toen ik achttien was. Toen ik een jaar of 24 was, kreeg ik een relatie met iemand die uit was op criminele en seksuele uitbuiting. Hij dwong me om seks met andere mannen te hebben, wat ook een vorm van mensenhandel is. Ik raakte steeds meer in de schulden omdat hij mij allerlei contracten liet ondertekenen. Op mijn eenentwintigste kreeg ik kortsluiting in mijn hoofd en kwam ik in een psychose terecht. Na een crisistraject van zeven jaar met veel medicatie bij de GGZ, kon ik dankzij hulp van mijn broers zelfstandig gaan wonen; in de schuldsanering, onder curatele, bij de Voedselbank en met veertig euro per week leefgeld.

Om wraak te nemen op alles en iedereen die mij had uitgebuit, ben ik rond de tijd dat ik klaar was bij de GGZ het sekswerk ingegaan. Maar wel met de regels van Bonnie, want nu zou ik de baas zijn. Dat was een heftige tijd, ook omdat ik schijnbaar een zware crimineel op bezoek had gekregen. Als je slachtoffer bent van seksuele uitbuiting, moet je iedere keer een knopje omzetten. Rond mijn 34e ben ik gestopt en heb ik John ontmoet.

In de periode bij de GGZ werd ik afgekeurd en kreeg ik een uitkering. Als ‘tegenprestatie’ deed ik heel veel vrijwilligerswerk, soms wel dertig uur per week. Zo gaf ik allerlei trainingen en ondersteunde ik andere vrijwilligers. Daarom vond ik dat ik eigenlijk net zo goed betaald werk kon gaan doen. Ik vroeg een reïntegratiekeuring aan bij het UWV. ‘Jij kan niet meer werken’, was na vijf minuten hun uitspraak, gebaseerd op informatie die vijftien jaar oud was. Zodoende ben ik voor mezelf begonnen. Want het liefst wil ik onafhankelijk zijn. Daarbij wil ik echt iets met mijn ervaring doen.
Via via heb ik Sanja van Rups ontmoet en heb ik besloten om me te gaan inzetten op het gebied van mensenhandel.

Waarin verschilt het van je ‘gewone’ werk/Welke eigenschappen heb je hiervoor nodig?
Omdat het in mijn werk vooral gaat om het delen van mijn ervaring, zie ik niet echt verschillen. Ik bied ondersteuning aan mensen. Soms door een spiegel voor te houden, maar vooral door een luisterend oor te hebben en begrip te tonen. Het gaat er om dat je er bent als het nodig is.

We willen laten weten dat, hoe diep iemand ook zit, er altijd wel een lichtpuntje is om naar uit te kijken en je ook op andere manieren een mooi en zinvol leven kan hebben. Dan is het fijn dat ik mijn verhaal met al die persoonlijke ellende, maar wel met een happy end, aan anderen kan vertellen. En dat mijn ervaringen bijdragen om anderen hoop en ondersteuning te geven.

Ik hoop ook dat de meerwaarde van ervaringsdeskundigen steeds meer wordt gezien, want ik vind eigenlijk dat de hulp aan sekswerkers in Breda nog veel laagdrempeliger met ervaringsdeskundigen georganiseerd zou moeten worden.

Waarom onbetaald werk?
Het vrijwilligerswerk doe ik naast mijn betaalde werk. Zolang die combinatie mogelijk is en ik ook nog tijd voor John en mijn hobby’s over hou, blijf ik dat wel doen. We hebben katten en een hond, ik speel saxofoon in een blaaskapel en ik golf in een landelijke competitie.
Mijn ervaringen, hoe vervelend die ook zijn, zouden niet onbenut op de plank moeten blijven liggen. Als ik talenten en kracht bij anderen kan oprakelen en zie dat er stapjes in de goede richting worden gezet, geeft me dat veel voldoening. Zien dat iemand weer verder kan bouwen aan zijn leven, daar word ik gelukkig van.

Wat levert het op?
Het meeste vind ik leuk en het geeft me het gevoel op dat ik verschil kan maken. Helaas kom ik soms dingen tegen die me erg raken.
Zo heb ik op dit moment contact met twee jonge meiden die worden uitgebuit. Vreselijk vind ik dat, ook omdat de verhalen die zij vertellen zo herkenbaar voor me zijn. Wat erg vervelend is, is dat zij zo angstig zijn voor de politie. En de consequenties vanuit de daders zo groot is, dat zij de politie niet durven te vertrouwen. Dit is een lang en moeizaam proces voor de meiden. Daar baal ik zo van! Door uit ervaring te praten, te vertellen dat niet per se aangifte gedaan hoeft te worden en dat er nog een heel leven voor hen ligt, hou je het contact en kun je hoop geven.

Welke tips heb je voor anderen?
Ik vraag me vaak af waarom mensen zo op alles mopperen. Als iedereen zich nu eens een paar uurtjes per week zou inzetten voor een ander, dan zouden een hoop dingen veel beter gaan. Meld je aan en zet je ervaring in! Bijvoorbeeld bij het IMW Breda (www.imwbreda.nl/vrijwilligers), maar ik weet dat dit ook bij heel veel andere organisaties kan.’

 

Meer lezen over mijn ervaringen?
Lees hier verder: www.hetbelevenishuis.nl/interview-ervaringswerker

Geen winterdip, wel iets anders

Zo blijkt maar weer dat het leven weer vol verrassingen zit. Afgelopen Winter had de dip mij
overgeslagen voor het eerst. Dat was echt een verrassing. Natuurlijk zat ik al elke dag voor de dag licht
lamp, had ik mijn antidepressiva al wat verhoogd, maar voor het eerst kwam er niets.
Helaas dacht ik dat al vrij snel in het nieuwe jaar mijn dipje me toch niet was vergeten. Ik noemde het
dipje net zoals anders, maar het voelde anders het was zwaarder. Ik wist het wel het was een
depressie, wat ik niet wilde geloven. En ja ik ging dus in de vecht stand. Doorgaan om niet verder af
te glijden. Na anderhalve week lukte dat niet meer.

Ik was moe. Niets ging meer vanzelf en veel lukte niet. Nadat ik over de schaamte heen was toch
mama gebeld, want dat weet ik dat helpt. Dan bel ik en zeg voor 9 uur moet ik met de hond hebben
gelopen. Dan hoop ik dat dat daarvoor lukt en anders praat ze zo dat het wel lukt. Mama is ook bijna
de enige bij wie deze afspraken maken ook echt werken, en ik het dan wel doe.
Voor het eerst zit ik met volle bewustzijn in een depressie. Aan de ene kant bijzonder aan de andere
kant frustrerend. Ik wil zoveel maar het lukt niet op 1 of andere manier. De meeste afspraken die
staan die gaan ook gewoon door en ben er dan ook echt. Maar alles wat uit mijn eigen handen moet
komen gaat niet of moeizaam.

Nu na bijna 3 weken wil ik het proberen te doorbreken wat vrees ik niet gaat lukken. Wel spreek ik
me nu uit en krijg tips en hulp waar nodig. Dat is ook al heel mooi om te ervaren. Helemaal niets
doen dat zal ook niet helpen, maar mezelf niet op mijn donder geven als ik gewoon op de bank netflix
kijk is al een mega stap voor mij.

Nu heb ik besloten om uit mijn comfortzone te stappen even uit mijn omgeving te gaan en de rust op
te zoeken. Dan Google je op retraite wat ik een erg zwaar woord vind eigenlijk. Een hutje op de hei
past meer bij me. Ik ben erg benieuwd hoe ik dat ga ervaren. Er is wel een redelijk dag programma
maar ook tijd voor jezelf. Om letterlijk op de hei te gaan wandelen de sauna in te gaan. Het stuk yoga
zit er ook in en heb dat nog nooit gedaan dus ik ben benieuwd.

Als ik nu gewoon wist van over 3 weken lukt alles weer zou ik er veel makkelijker aan toe kunnen
geven, maar helaas. Vorige week stond ik opeens weer met goede zin op dus ik was helemaal blij en
zei dat ik er weer was. Dat was ik ook maar het was maar voor 1 dag.
Opgeven nooit, maar misschien juist het toegeven wat uiteindelijk helpend zou zijn.
Voor nu de week door komen en kijken wat komend weekend het hutje op de hei gaat brengen.

Interview journalist: ‘Zie iemand als mens en niet als diagnose’

Marijn Donkers, 1-12-2021

WASPIK – Iedere dag komen thema’s als racisme, discriminatie, mensenhandel en sexting in het
nieuws. Bonnie Bakkeren-Geus (42) is ervaringswerker en geeft workshops, gastlessen, trainingen
en een-op-een begeleiding over deze onderwerpen. Ze heeft vroeger veel nare dingen
meegemaakt. Met haar kennis en ervaring probeert ze mensen te informeren en te ondersteunen.
Bonnie heeft heel veel meegemaakt, met behulp van optimisme probeert ze mensen te
ondersteunen die iets vergelijkbaars meemaken.

 

Bonnie Geus is geboren in Mauritius en geadopteerd toen ze drie
maanden oud was. “Adoptie kan, zonder dat je er bewust van bent,
een traumatische ervaring zijn. Je wordt ergens vandaan geplukt en
hebt bindingsangst. Ik heb mijn moeder nooit gekend. Dit trauma
komt er vaak uit in de pubertijd en dat is ook lastig voor de
adoptieouders.” Bonnie heeft verschillende opleidingen gevolgd.
Allereerst de mavo, waar ze na het tweede jaar stopte, en daarna
de opleidingen: dier- en paardenhouderij, de landbouwschool en de
schildersopleiding. Maar ze is nog niet uitgeleerd, zo’n drie cursussen
per jaar houden haar up-to-date als ervaringswerker. Op haar
twaalfde kreeg Bonnie te maken met seksuele uitbuiting en op
latere leeftijd ook met criminele uitbuiting. Ook kampt ze met de
ziekte van Lyme, waar ze veel last aan ondervindt. “Ik wilde een
partner hebben, maar ontmoette de verkeerde. Ze weten wanneer
iemand kwetsbaar is. Ik belandde in de criminele uitbuiting. Ze praatten mij psychisch kapot,
waardoor er een opname volgde. Zelf heb je dat niet door, dat zie je achteraf pas. Ik bouwde
€28.000 schuld op in 3 maanden tijd, dan kom je in het schuldsaneringsproces en ga je
psychisch terug naar af. Ik heb het heel zwaar gehad, met als gevolg dat ik angstaanvallen,
hallucinaties, depressies en psychoses had. Nu heb ik mijn verleden een plekje kunnen geven,
al ben ik nog wel wat depressiegevoelig.”

“De GGZ (geestelijke gezondheidszorg) heeft mij de ondergang in gebracht. Zij hebben mij niet goed
behandeld. Ik dacht dat praten over het verleden noodzakelijk was. Maar steeds als ik wilde praten
kreeg ik pillen om rustig te blijven. Ik liep rond met 24 pillen, op een dag besefte ik dat dit geen leven
was. Of ik maak er een eind aan of ik kijk hoe ik wél verder kan. En dat was door het afbouwen van
de pillen. Ik vroeg aan de psychiater of dat mogelijk was, maar dat mocht niet van hem. Want dan
zou ik in een voortdurende psychose belanden. Toch heb ik het gedaan, ik heb alles zelfstandig
moeten doen. Ook de behandeling binnen de GGZ is niet fijn geweest, je werd niet als mens gezien
maar als diagnose. Er werd niet geluisterd naar wat ik wilde, alleen wat hun dachten dat goed was.”
Bonnie heeft het advies van de GGZ losgelaten en is haar eigen gevoel achterna gegaan. “Ik dacht: ‘zij
hebben er voor geleerd, zij hebben het beste met mij voor.’ Maar in mijn geval was dat niet zo. Er
werd over je gesproken en niet mét je en dan werkt een behandeling niet. Op een gegeven moment
kwam ik een ervaringswerker tegen, die naast mij is gaan staan en keek wat mijn talenten waren.
Terwijl ik niet eens wist dat ik talenten had, ik sliep alleen maar. Zij hebben mij stap voor stap
ondersteund en toen dacht ik, dit wil ik ook doen. Zeker nu ik weet wat er allemaal mis kan gaan. Ik
zet me daar voor in, zodat het bij anderen beter gaat.”

In mei 2021 heeft Bonnie haar eigen bedrijf opgericht, genaamd ‘Het belevenishuis’. Ze organiseert
gastlessen op scholen, cursussen en projecten bij gemeenten en doet aan een-op-een begeleiding.
Tijdens gastlessen geeft ze les over vele onderwerpen, zoals mensenhandel en sexting. Bij
gemeenten probeert ze duidelijk te maken dat beleid niet vanachter een bureau gemaakt kan
worden, maar dat mensen met een beperking of handicap erbij betrokken moeten worden. En
tijdens een-op-een begeleiding probeert Bonnie mensen te ondersteunen door middel van luisteren
en het geven van tips, vaak hebben die in hetzelfde schuitje gezeten als zijzelf. “Een ervaringswerker,
zoals ik, kan van meerwaarde zijn omdat wij weten wat iemand meemaakt en wat de consequenties
daarvan zijn. Ik probeer mensen optimisme bij te brengen, ik heb het heel zwaar gehad. Ik liep als
een zombie door de gangen met 24 pillen op. Maar ik sta weer, ik leef weer en ben mijn eigen
onderneming begonnen. Dus met de juiste ondersteuning zijn er voor iedereen kansen.
Tijdens een op-een begeleiding, ga ik zonder vooroordelen het gesprek in. Zie iemand als mens en niet als
diagnose of ziekte.”

Het aantal meldingen van racisme, wat gedaan is bij antidiscriminatievoorzieningen, is met 25
procent gestegen. Dat blijkt uit een rapport van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK). Ook
Bonnie geeft aan soms anders behandeld te worden dan anderen. “Ik vind dat iedereen gelijkwaardig
moet zijn, ondanks geloof, huidskleur of handicap. Iedereen heeft recht op een gelijke behandeling.
Ik heb er zelf ook last van gehad, ik woon nu in een wat kleiner dorpje. Een Ethiopisch gezin is daar
weggepest omdat zij zich niet genoeg aanpasten, althans volgens de buurtbewoners. Daar werd ik
mee vergeleken: ‘Oh daar heb je weer zo’n bruine die de boel komt verzieken’, zeiden ze. Ik merk wel
dat ik soms anders behandeld word dan anderen.”

Bonnie is nu 2,5 jaar getrouwd en heeft haar leven weer op de rit. “Tijdens de eerste date had ik alles
verteld. Ik dacht dat hij mij nooit meer hoefde te zien. Maar hij is gebleven, hij is rustig en je krijgt
hem niet gek. Ik dacht altijd dat je een partner nodig had die hetzelfde mee had gemaakt, maar dan
ga je samen de depressie in. Mijn man zegt altijd: ‘uiteindelijk komt alles goed!’. Ik zou mijn verleden
niet over willen doen, maar door alles wat ik heb meegemaakt, kan ik nu wel mijn hart volgen en
mensen helpen.”

Levende boeken bij de Human Library –

Afgelopen zondag op 4 juli heeft De Human Library  in Cuijk plaats gevonden, een uniek initiatief van de Bibliotheek Cuijk. Zoals de naam al een beetje verraadt, lees je hier geen boeken, maar mensen. Bovenal interessante mensen die je in het dagelijks leven niet snel spreekt, waaronder een kickbokser, Nomade, vluchteling of iemand met niet-aangeboren hersenletsel. Dit event omvat alles over o.a. zelf stigma en vooroordelen hebben over onbekende personen. 

In deze blog werp ik een blik op deze unieke ervaring. Ik neem jullie mee in het verhaal achter de mensen en mijn eigen beleving van de Human Library.  Zelf ben ik als sprekend boek uitgenodigd om mijn verhaal over mijn adoptie te delen.  

Inclusie staat voorop

Wat was het een mooie rustige locatie bij de Wereld tuin verdeliet. Heel bijzonder om door in gesprek te gaan wat vooroordelen te kunnen wegnemen bij mensen en mensen andere inzichten te kunnen geven. Als je er kort bij stil staat, is het eigenlijk heel jammer dat dit georganiseerd moet worden om met elkaar in gesprek te gaan. Dat we niet eerder op iemand af durven te stappen en het gesprek met elkaar aan gaan. Zeker niet in deze tijden waar de afstand steeds groter wordt tussen vreemden. Niet alleen bij Human Library was ik een boek maar in mijn leven ben ik ook altijd een open boek.

Mijn gesprekken rondom stigma

Afgelopen zondag heb ik een Egyptische vrouw gesproken die eraan dacht om een kindje te adopteren en een persoon die oprechte interesse had hoe een leven na adoptie is. De gesprekken gingen vaak in het begin over adoptie, maar al snel hoe ik dat persoonlijk heb ervaren. Ook dat er inmiddels bekend is dat een adoptiekind toch vaak een psychische kwetsbaar persoon is door wat die wel of niet bewust heeft meegemaakt. Dat kan op latere leeftijd tot uiting komen. Een autist, een nomade en een twijfelmoeder. Er waren zoveel verschillende interessante levende boeken aanwezig. Met elkaar hebben we door het gesprek aan te gaan weer wat vooroordelen bespreekbaar kunnen maken en mensen andere inzichten kunnen geven. 

Heb je vragen voor me over mijn opgedane ervaringen, blijf er dan niet mee zitten, maar vraag het gewoon aan me! Zo kunnen we mogelijk het stigma weer een klein beetje doorbreken, want stigma en zelf stigma kunnen je zo afbreken en onnodig naar beneden halen, en het geloof in jezelf helemaal kwijtraken. Wil je volgende keer ook bij zijn? Kijk dan snel op de human library pagina.

 

#stigma #humanlibrarycuijk #vraaggewoon #levendboek  

 

Meer lezen over Bonnie?
Ook het BD verteld het verhaal.
https://www.bd.nl/tilburg-e-o/bonnie-werd-slachtoffer-van-seksuele-uitbuiting~ac3b8733/

Is inclusie een illusie?

We begonnen met het woord participatie, iedereen zou moeten kunnen participeren,
Daar moest nog wel een slag gemaakt worden om dat goed te creëren.
Toen eenieder snapte wat het woord betekende werd er weer wat nieuws verzonnen.
Er werd aan inclusie en de lokale inclusie agenda begonnen.
Een inclusieve maatschappij, hoe mooi zo dat zijn, dat is de ideale wereld toch?
Ook ik ben iemand met een niet zichtbare handicap, ik kan daar mee leven en mee omgaan,
Het is de maatschappij die mij soms beperkt door op een rollator dag bijvoorbeeld voor een trap te staan.
Kijk eens door de bril van de ander. Betrek de doelgroep erbij. Iedereen wil doen wat hij wil of kan net als jij.
Dit is waar ik mij onder andere voor inzet het VN-verdrag handicap en gemeente ondersteunen met stapjes maken waar niemand beperkt wordt in hetgeen die wil doen.
Natuurlijk wel op alle levensdomeinen en niet maar op 1 want anders mis je een heel stuk
Laten wij als Waalwijk hier eens een slag in gaan maken en het niet bij praten laten
Maar gaan beginnen en doen!
Op naar een inclusief Waalwijk. Stel je breekt je been kijk eens wat dan allemaal niet lukt en hoe klein je wereld eventjes is. Dit is de wereld van de ander die geen keus heeft en daardoor zijn geluk en kansen worden beperkt.

Wat zou het mooi zijn als hier in Waalwijk aan zou worden gewerkt.

Stigmatisering en de diagnoses hebben mijn leven beïnvloed…

Ik ben Bonnie, niet mijn diagnoses,
Ik ben Bonnie daar heb ik niet voor gekozen,
Ik heb diagnoses maar ik ben veel meer dan dat,
Toch doet de diagnose mij echt wel wat.
Bij het UWV en re-integratie kijken ze naar de diagnose die jaren gelden is opgeschreven,
Dat ik daar als Bonnie zit vergeten ze maar even.
Dan krijg je te horen: ‘helaas mevrouw met deze diagnose moet u zich vooral rustig houden en weinig doen’
Met levenslange afkeuring ga je daar weg,
Dit was toen ik ruim 20 pillen had maar ben nu niet meer zoals toen.
Wat zegt nou eigenlijk een diagnose?
Er zijn er voor mij meerdere uitgekozen.
Wat mij betreft is de diagnose niet bepalend,
Het gaat erom hoe je er mee aan de slag gaat en mee omgaat,
Dat niet de diagnose maar Bonnie daar staat.
Toch is een diagnose die je opgeplakt krijgt soms een zware last,
Je wordt niet overal serieus genomen en mensen vinden je een rare kwast.
Dan heb je een interview en doet de deur open. Zegt de persoon: “ ik ben op zoek naar Bonnie” en ik zeg dat ben ik hoor. Zegt ze: “o , had verwacht dat je er anders uit zou zien je lijkt wel gewoon normaal ” en praat daarna gewoon door.
Een stigma is zo makkelijk gegeven,
In het begin geloofde ik er in en dacht het zal wel zo zijn dan zal ik er mee moeten leren leven.
Dan geloof je in stigma en plakt er zelf nog maar wat stigma’s bij.
Ik kan niets, ik ben echt gek ik ben inderdaad lui en gevaarlijk, ja dan past de diagnose toch wel bij mij.
Dan besef ik zo wil ik niet leven,
En heb mijzelf 2 keuzes gegeven.
Of weg van deze wereld waar ik niet altijd welkom ben en nog verder de vernieling ga,
Of ik ga tegen de diagnoses, stigma’s, zelfstigma’s en pillen vechten en verzet geven ja.
Verzet houdt voor mij in het accepteren van je diagnoses en het ermee om leren gaan,
Tegen de stigma’s en zelfstigma’s in gaan slaan.
Voor jezelf bewijzen dat ik Bonnie ben en niet mijn diagnoses,
Naar de buitenwereld bewijzen dat er meer Bonnie dan diagnose is.
Een gevecht, een zwaar gevecht wat bij mij jaren lang duurt,
Stigma’s doorbreken speelt vandaag de dag nog.
Als iedereen nou eens bewust wordt wat stigmatisering met iemand kan doen,
Hoe klein het je maakt en je er op je slechte dagen zelfs in gelooft wat vaak een vreemde op je plakt.
Het kan je breken, isoleren en de zin van het leven ontnemen, dat wil je toch niet?
Ik hoop dat iedereen dit beaamt en het ook zo ziet.
Daarom: mijn motto wens en laatste zin
Met zijn allen van stigmatisering naar waardering!!!!!!!!!