Voor het eerst in 23 jaar…
Zoals ik jullie in een eerder bericht heb verteld over de hoorzitting die eraan zat te komen van het UWV zal ik ook vertellen hoe dat is gelopen.
Voor het eerst in 23 jaar had ik het idee dat er een echt mens aan de andere kant van de tafel zat. Iemand met begrip, emotie en toe kon geven dat er dingen fout waren gegaan. Ze nam zelfs tijd om mijn post te lezen waar ik allemaal tegen aan gelopen ben. Dit terwijl de hoorzitting puur voor de vordering was. Juist de manier waarop dingen worden gebracht, met 1 telefoontje en in 2 zinnen wordt aangegeven “dat er een terug vordering is van duizenden euro’s, je krijgt het nog per post en we wensen u een fijne dag”. Wat dat met je doet en in mijn geval stress wat gelijk op mijn spieren slaat dat slaat toch wel echt de plank mis in mijn ogen.
We hebben aangegeven dat het fijner zou zijn als we op gesprek waren gevraagd en er ook uitleg word gegeven. Er volgde een brief waarop dit alles was gebaseerd wat niet te snappen is hoe de berekening tot stand is gekomen, dus nog meer stress.
Het positieve is dat het door gaat naar een arts omdat dit ook wat met het psychische stuk doet waarvoor je ooit bent afgekeurd. Omdat er artsen te kort zijn duurt de uitspraak normaal een half jaar maar deze dame probeert toch in een maand een uitspraak te hebben.
Het nare is dat ik er toch lang last van heb en ook wel mee zit. Dit telefoontje kwam in september. Binnen 2 weken moest het hele bedrag worden betaald wat niet kon. Om een betalingsregeling gevraagd die ook per direct moest gaan lopen van een paarhonderd euro per maand wat best wat geld is, en nu weer afwachten waardoor het nog in mijn hoofd zit en ik er soms toch wel stress van heb, en inmiddels 9 maanden verder zijn.
