Interview journalist: ‘Zie iemand als mens en niet als diagnose’

Marijn Donkers, 1-12-2021

WASPIK – Iedere dag komen thema’s als racisme, discriminatie, mensenhandel en sexting in het
nieuws. Bonnie Bakkeren-Geus (42) is ervaringswerker en geeft workshops, gastlessen, trainingen
en een-op-een begeleiding over deze onderwerpen. Ze heeft vroeger veel nare dingen
meegemaakt. Met haar kennis en ervaring probeert ze mensen te informeren en te ondersteunen.
Bonnie heeft heel veel meegemaakt, met behulp van optimisme probeert ze mensen te
ondersteunen die iets vergelijkbaars meemaken.

 

Bonnie Geus is geboren in Mauritius en geadopteerd toen ze drie
maanden oud was. “Adoptie kan, zonder dat je er bewust van bent,
een traumatische ervaring zijn. Je wordt ergens vandaan geplukt en
hebt bindingsangst. Ik heb mijn moeder nooit gekend. Dit trauma
komt er vaak uit in de pubertijd en dat is ook lastig voor de
adoptieouders.” Bonnie heeft verschillende opleidingen gevolgd.
Allereerst de mavo, waar ze na het tweede jaar stopte, en daarna
de opleidingen: dier- en paardenhouderij, de landbouwschool en de
schildersopleiding. Maar ze is nog niet uitgeleerd, zo’n drie cursussen
per jaar houden haar up-to-date als ervaringswerker. Op haar
twaalfde kreeg Bonnie te maken met seksuele uitbuiting en op
latere leeftijd ook met criminele uitbuiting. Ook kampt ze met de
ziekte van Lyme, waar ze veel last aan ondervindt. “Ik wilde een
partner hebben, maar ontmoette de verkeerde. Ze weten wanneer
iemand kwetsbaar is. Ik belandde in de criminele uitbuiting. Ze praatten mij psychisch kapot,
waardoor er een opname volgde. Zelf heb je dat niet door, dat zie je achteraf pas. Ik bouwde
€28.000 schuld op in 3 maanden tijd, dan kom je in het schuldsaneringsproces en ga je
psychisch terug naar af. Ik heb het heel zwaar gehad, met als gevolg dat ik angstaanvallen,
hallucinaties, depressies en psychoses had. Nu heb ik mijn verleden een plekje kunnen geven,
al ben ik nog wel wat depressiegevoelig.”

“De GGZ (geestelijke gezondheidszorg) heeft mij de ondergang in gebracht. Zij hebben mij niet goed
behandeld. Ik dacht dat praten over het verleden noodzakelijk was. Maar steeds als ik wilde praten
kreeg ik pillen om rustig te blijven. Ik liep rond met 24 pillen, op een dag besefte ik dat dit geen leven
was. Of ik maak er een eind aan of ik kijk hoe ik wél verder kan. En dat was door het afbouwen van
de pillen. Ik vroeg aan de psychiater of dat mogelijk was, maar dat mocht niet van hem. Want dan
zou ik in een voortdurende psychose belanden. Toch heb ik het gedaan, ik heb alles zelfstandig
moeten doen. Ook de behandeling binnen de GGZ is niet fijn geweest, je werd niet als mens gezien
maar als diagnose. Er werd niet geluisterd naar wat ik wilde, alleen wat hun dachten dat goed was.”
Bonnie heeft het advies van de GGZ losgelaten en is haar eigen gevoel achterna gegaan. “Ik dacht: ‘zij
hebben er voor geleerd, zij hebben het beste met mij voor.’ Maar in mijn geval was dat niet zo. Er
werd over je gesproken en niet mét je en dan werkt een behandeling niet. Op een gegeven moment
kwam ik een ervaringswerker tegen, die naast mij is gaan staan en keek wat mijn talenten waren.
Terwijl ik niet eens wist dat ik talenten had, ik sliep alleen maar. Zij hebben mij stap voor stap
ondersteund en toen dacht ik, dit wil ik ook doen. Zeker nu ik weet wat er allemaal mis kan gaan. Ik
zet me daar voor in, zodat het bij anderen beter gaat.”

In mei 2021 heeft Bonnie haar eigen bedrijf opgericht, genaamd ‘Het belevenishuis’. Ze organiseert
gastlessen op scholen, cursussen en projecten bij gemeenten en doet aan een-op-een begeleiding.
Tijdens gastlessen geeft ze les over vele onderwerpen, zoals mensenhandel en sexting. Bij
gemeenten probeert ze duidelijk te maken dat beleid niet vanachter een bureau gemaakt kan
worden, maar dat mensen met een beperking of handicap erbij betrokken moeten worden. En
tijdens een-op-een begeleiding probeert Bonnie mensen te ondersteunen door middel van luisteren
en het geven van tips, vaak hebben die in hetzelfde schuitje gezeten als zijzelf. “Een ervaringswerker,
zoals ik, kan van meerwaarde zijn omdat wij weten wat iemand meemaakt en wat de consequenties
daarvan zijn. Ik probeer mensen optimisme bij te brengen, ik heb het heel zwaar gehad. Ik liep als
een zombie door de gangen met 24 pillen op. Maar ik sta weer, ik leef weer en ben mijn eigen
onderneming begonnen. Dus met de juiste ondersteuning zijn er voor iedereen kansen.
Tijdens een op-een begeleiding, ga ik zonder vooroordelen het gesprek in. Zie iemand als mens en niet als
diagnose of ziekte.”

Het aantal meldingen van racisme, wat gedaan is bij antidiscriminatievoorzieningen, is met 25
procent gestegen. Dat blijkt uit een rapport van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK). Ook
Bonnie geeft aan soms anders behandeld te worden dan anderen. “Ik vind dat iedereen gelijkwaardig
moet zijn, ondanks geloof, huidskleur of handicap. Iedereen heeft recht op een gelijke behandeling.
Ik heb er zelf ook last van gehad, ik woon nu in een wat kleiner dorpje. Een Ethiopisch gezin is daar
weggepest omdat zij zich niet genoeg aanpasten, althans volgens de buurtbewoners. Daar werd ik
mee vergeleken: ‘Oh daar heb je weer zo’n bruine die de boel komt verzieken’, zeiden ze. Ik merk wel
dat ik soms anders behandeld word dan anderen.”

Bonnie is nu 2,5 jaar getrouwd en heeft haar leven weer op de rit. “Tijdens de eerste date had ik alles
verteld. Ik dacht dat hij mij nooit meer hoefde te zien. Maar hij is gebleven, hij is rustig en je krijgt
hem niet gek. Ik dacht altijd dat je een partner nodig had die hetzelfde mee had gemaakt, maar dan
ga je samen de depressie in. Mijn man zegt altijd: ‘uiteindelijk komt alles goed!’. Ik zou mijn verleden
niet over willen doen, maar door alles wat ik heb meegemaakt, kan ik nu wel mijn hart volgen en
mensen helpen.”