Ik ben Bonnie iemand met een extra uitdaging

Ik ben Bonnie iemand met een extra uitdaging, en zoals ieder mens iemand met haar plussen en minnen.
Als je aan anderen zou vragen omschrijf Bonnie maar,
Dan krijg je te horen sociaal, gezellig en staat altijd voor je klaar.
Wat zou ik nog meer wensen zou je je afvragen,
Dit is alleen maar de buitenkant van Bonnie want er waren heel veel donkere dagen.
Ik ben geadopteerd toen ik 3 maanden werd,
Ik ben op het vliegveld van Mauritius op het vliegtuig naar Amsterdam gezet.
Dan gaan de jaren voorbij in een fijn gezin,
Je word volwassen gaat uit huis en doet je ding.
Ik had een “gewoon” leven. Werkte dagelijks van 4.30 tot 18.00 als schilder en Beunde in het weekend. Had een partner een koophuis en genoeg geld. Veel vrienden dus ook
regelmatig feest. Dus gewoon heel gewoon.

Tot het op mijn 20ste op een avond niet meer ging,
Angst, stemmen, hallucinaties en dingen die je niet zou willen dromen,
Ja dat is mij overkomen.
Hoe dat eruit zag 6 jaar lang:
Van bank naar bed,
Met koffie en een sigaret.
18 uur per dag van bank naar bed,
Wie heeft mij hierin gezet?
De medicatie heeft mijn leven afgenomen,
Ik ben gewoon lui zeggen ze hoe zou dat nou komen?
Ik wil wel maar kan het niet,
Ik wil niet dat iemand mij zo ziet.
De mensen geven mij een etiket,
Dus als dat toch zo is,
Dan maar weer van bank naar bed.
Ik leef van 8 naar 1,
En van 5 naar 11,
Dan kan ik mijn medicatie innemen en voel ik mij niet mijzelf.
Wat doe ik hier ik ben zo moe,
Ik ga maar weer naar bedje toe.
Daar ga ik weer van bank naar bed,
Maar weer slapen dus
De koffie mag worden uitgezet.

Leren omgaan met je kwetsbaarheden,
In gesprek gaan met andere over je verleden.
Vechten, vechten tegen je behandelingen nee durven zeggen, niet luisteren en dingen toch gedaan,
Dat is onder andere de reden dat ik ben blijven staan.

Toen kwam het besef moment van als zombie leven is niet wat ik wil,
Of ik stop met het leven of ik stop met de pil(len)

Juist op dat moment tijdens mijn zoveelste opname liep ik met mijn zombie hoofd en in mijn eigen wereld gekeerd tegen iemand op,
Ze praatte zowaar tegen me en was niet afkeurend, had belangstelling ten top.

Ze vroeg me wat mijn kwaliteiten waren ik zei: bank hangen en dom kijken,
Wat zou je willen vroeg ze toen, ik zei heel veel eigenlijk maar dat is niet te doen.

Op dat moment is voor mij het gevecht tegen de pillen en de artsen die zogenaamd het beste met je voor hebben in beweging gekomen. Langzaam aan kon ik weer proeven ruiken voelen dromen.

Dat was het begin van mijn herstel besef ik ,
door die ene vraag van wat bleek een ervaringsdeskundige.

En of dat alles nog niet genoeg is ben ik omdat in eerste instantie alle ontstekingen vermoeid op psychische werd gegooid er pas na jaren achter gekomen dat ik de ziekte van lyme heb die daardoor ook chronisch is.

Ik kan jullie vertellen dat is geen handige combi, als je door je lyme niet kan lopen, en je voor psychische kant door moet gaan om niet in een depressie te schieten, dan heb je wel alle gekheid op een stokje.

Nu weten jullie een piepklein stukje van wie Bonnie is want ondanks alles ben ik Bonnie en niet die schizofreen of die kleine met ptss, ik ben Bonnie, maar ik zal eerlijk zijn wel iemand met een extra uitdaging.

Bonnie, Iemand die vaak met een andere blik naar kwetsbare burgers kijkt, ik denk in mogelijkheden en wat kunnen we wel doen,
Soms buiten de gewenste, of mogelijke hokjes, ik durf dat aan.

Dan nu het hippe woord inclusie iedereen zou naar mijn mening mee moeten en mogen kunnen doen in het geen wat de persoon zelf wil.

Ik krijg nog steeds te horen jij bent een moeilijk geval, want je hebt meer dan 1 ding,
We komen terug op je hulpvraag, ik breng het op het overleg in.

Ik wilde re-integreren want ik deed al zoveel uur vrijwilligers werk en ik vind dat je een uitkering moet verdienen en moet dan wat je kan.

Maar wat blijkt: de eerste bladzijde van je ooit 20 jaar geleden gemaakte dossier ligt nog steeds bovenop zag ik .
Waardoor de dame aan de andere kant van de balie mij aankeek en zegt: Je moet je vooral rustig houden, en bij deze ga je met levenslange afkeuring naar huis. Dat kon ze in 5 minuten tijd al zeggen waarop ik dacht mens krijg de hik.

Wat zou het voor mij fijn zijn als ik niet voor het psychische stuk voor de ene pil die ik er niet afkrijg mijzelf niet hoef in te schrijven bij een Ggz. Daar ligt voor mij een trauma en wat is nou 1 tablet?

Voor je astma naar de longarts en voor je lyme naar Duitsland. Langs zoveel verschillende organisaties, en dat noemen we nu een goed zorg land?

Dan is de wil om te werken er voor meer dan 100 procent , want natuurlijk heb ik niet geluisterd naar de dame aan de balie en ben een betaalde baan aangegaan.

Met alles wat ik nodig heb is het wel lastig om te blijven staan.

Soms heb ik dagen dat ik niet kan lopen of uitval in mijn benen heb en letterlijk niet uit de voeten kan.
Omdat ik niet wekelijks of dagelijks hulp nodig heb heb ik geen recht op thuiszorg dus moet ik het maar uitzoeken dan.

En dan kan je dus ook niet aan het werk gaan,
Want je kan niet uit je bed opstaan.

Frustratie woede en boosheid komen dan langzaam boven,
Het wel willen maar niet kunnen doen wat je wilt of moet doen moet je aan geloven,

Inclusie mensen mee laten doen en een kans geven is een zorg op alle levensgebieden,
Denk eens vanuit jouw als mens en daarna als professional, en stel de vraag aan de persoon die hulp nodig heeft: wat is nu eigenlijk jou wens?

Inclusie is zorgen dat iedereen op zijn of haar manier kan meedoen,
Dat is niet alleen mijn, jou of zijn, maar ONZE zorg.